Ondanks het feit dat we een uurtje langer kunnen blijven liggen weer voor de wekker wakker.
We pakken de koffer in en maken we een rugzak klaar om een stukje te lopen.
Wij ontbijten wat later samen met Elly, de groep vertrekt. Mirjam besluit op het laatste moment toch met de bus te gaan.
Zij heeft last van de darmen. Dit is overigens een normaal onderwerp van gesprek binnen de groep. Eenieder moet er vroeg of laat, kort of lang aan geloven.
De bus wordt met de bagage geladen en wij vertrekken. Onderweg pikken we wat schoolkinderen op, deze moeten iedere dag 1,5 uur heen en weer lopen, zomer en winter. De dames zijn blij en we horen ze uit over hoe de school hier is.
Schooltijden zijn van 10 tot 4, er zijn 10 klassen en daarna moeten ze op kostschool in Kathmandu.
De school is door de aardbeving beschadigd, ze hebben les in tenten en golfplaten onderkomens.
Golfplaat is een materiaal wat hier erg veel ingezet is na de aardbeving.
Onderweg komen we de groep tegen op het moment dat die de weg oversteken. We rijden door tot een soort pleisterplaatsje.
Er is daar ook een medische postje gevestigd. De rest van de groep komt ook daar aan, alleen de sterken lopen de rest van de route uit. Wij bedanken voor de eer.
De bus moet om de vallei omrijden, het is vruchtbare kleigrond. Er is daar sprake van terrasbebouwing.
Op diverse plekken wordt de bovenste laag klei ook afgegraven en gebruikt om er bakstenen mee te fabriceren.
Je ziet diverse schoorstenen walmen.
We ontmoeten de laatste lopers in een cafeetje. Er is een gewonde gevallen, Brigitte is gevallen, heeft zich proberen op te vangen op haar hand en heeft nu een duim die open ligt en wat schaafwonden aan haar been. Ze wordt in een gezamenlijke aanpak verzorgd met Betadine, water en pleisters, plakken op zijn Belgisch.
De een levert pleisters, de ander Betadine, iemand heeft een schaartje en zo komen we er wel.
Uiteindelijk gaat de tocht verder naar Bhaktapur.
De stad vraagt 1500 roepi entree, hopelijk wordt dit gebruikt voor de wederopbouw van alle huizen en monumenten.
Wat is deze stad getroffen door de aardbeving, maar wat is er nog veel te zien. Pagode-achtige gebouwen, paleizen en veel meer.
De huizen zijn soms erg beschadigd, we komen langs een waterput, het water staat zo'n 10 meter lager. Maar het is wel de enige bron voor een hele buurt.
In de middag begint het te rommelen en zachtjes te regenen, wij zoeken onze heil op een dakterras en zien van alles onder ons doorgaan onder het genot van een glaasje bier.
Tegen het gebouw onder ons liggen houten wielen, deze blijken voor een sierkar. Op het Hindoeïstische Nieuwjaar wordt deze door groepen over het plein getrokken, zoals ik het begrijp als een soort touwtrekwedstrijd. De groep die de kar op zijn groengebied krijgt heeft gewonnen en zal een voorspoedig jaar beleven.
Morgen terug naar Kathmandu en dan met het vliegtuig naar Lhasa, Tibet.
Als ik daar nieuws over heb meldt ik met weer.
Papa Echo Een Papa Alfa Bravo gaat QRT