We zitten nu in Samye, het doel was het klooster aldaar. We waren op van alles voorbereid gezien de tekst in de Djoser-gids: we overnachten in een guest=house bij het klooster
Er waren dus visioenen van gezamenlijke slaapzalen, sobere onderkomens etc.
Niets van dat alles, het is gewoon weer een Chinees hotel met Wifi en alle gemakken als tv en stromend water.
TV heb je weinig aan, is allemaal Chinees, schreeuwerig. Net als de chinezen zelf overigens, man wat maken die een herrie.
Vanmorgen vertrokken we omstreeks 7:30 uit het hotel. De reis zou zo'n 6 uur duren met wat stop’s.
Reis gaat door dorpjes en altijd zijn er wel water en bergen te zien. De Chinezen zijn druk bezig om dit land te ontsluiten, zal wel wat te maken hebben met delfstoffen en snel kunnen ingrijpen in regio’s.
Het wel imposant om te zien hoe ze dat aanpakken. Parallel aan het eerste traject wat we rijden wordt een spoorlijn aangelegd, men bouwt overal tegelijk, tunnels die nog nergens op aansluiten, pilaren waar de spoorlijn verhoogd op komt, viaducten, groot en klein en natuurlijk ook zo hier en daar een dijklichaam waar de spoorlijn op komt.
Parallel aan het tweede deel van onze route wordt er een snelweg uit de grond getrokken, rijen met pompen, heistellingen. Men pakt hier echt uit.
We moeten regelmatig stoppen bij een checkpoint, de gids gaat dan een stempel halen en dan kunnen we weer verder.
Men mag van dat ritueel geen foto maken, politie en leger zijn wat dat betreft offlimit.
Een van de stop’s is bij een view-point bij de Yarlung Tsangpo rivier (ook wel Brahmaputra genoemd) is een toilet.
De man ervoor wil geld hebben, maar de stank belet je al om het toilet te betreden. Ik bedank voor de eer, de man begint te schelden en hij krijgt van mij de middelvinger. Ik ga op zijn Chinees plassen, dus gewoon waar je staat.
Enkele dames gaan wel, zo ook Martine. Martine heeft al enige tijd last van haar darmen, maar nu is het wel heel erg.
Ze kon echter niet braken, nou het aanschouwen en ruiken van het "toilet" geeft verlichting. De reisleidster snelt te hulp met een fles water, de vloeren zijn echter zo smerig en glad dat ze uitglijdt en het water over zich krijgt. Opgelopen schade: ei op het voorhoofd en snee in de neus. De zonnebril is ook gesneuveld tijdens deze actie.
Om het klooster te mogen bezoeken heb je een permit nodig, deze wordt in Tsedang gehaald, we doen hier ook een hapje in een traditioneel Tibetaans restaurant. Drinken daar voor het eerst de bekende Yak-thee, thee gemaakt van thee, yak-boter, water en zout. Niet echt een blijvertje. Rest van het eten is goed, het gezelschap is gek van momos, wij noemen dat dumplings. deegvelletje met vulling, in ons geval Yak-gehakt en groenten, de balletjes worden vervolgens gaar gestoomd.
De reis gaat door, we stoppen op een hoge bergpas voor een fotomoment en daarna wordt Martine naar het hotel gebracht, Els blijft bij haar. We beginnen ons wel meer zorgen over haar te maken. Uiteindelijk zal ze met Rohit, die arts is, en de gids naar een lokaal medisch centrum gaan, ze verliest wel erg veel, het komt er onder en boven uit namelijk.
De rest van de groep maakt een tour door het klooster, volgens de gids is een zaklamp niet nodig, maar ik ben erg blij dat ik mijn lampje mee heb.
Het is een donker gebouw met gladde, steile trappen en men doet het licht halverwege de excursie uit.
Ook dit klooster staat vol met Bhoeda en Dalai Lama, is best mooi, maar ik heb het idee dat ik het eerder tijdens deze reis al gezien heb.
Maar de mensen met interesse in dit facet van Tibet genieten met volle teugen.
Het is nu 18:00 en we gaan door met de routine die we in de tussentijd opgebouwd hebben, iets eten, wat kletsen en vroeg naar bed.
Morgen wacht ons een verrassing maar daarover dan meer.