Vandaag met de bus eropuit, we gaan naar de muur, vanuit het hotel een tocht van ruim twee uur. Het is spits in Peking en spits is daar ook echt spits.
Op verzoek van Martine, onze sportieve Belg, een omweg om nog wat van de Olympische spelen te kunnen zien. In het oog springende dingen, het volgelnest, het zwembad en de toren voor het Olympisch vuur.
Helaas een drive-by shoot en veel bomen, de foto's zijn niet denderend, maar we zijn er dus wel geweest.
Door Peking heen en langzamerhand krijgen we een wat bergachtig landschap, de eerste parkeerplekken voor de muur beginnen zich te melden.
We rijden door naar een speciaal plekje. Mao zelf heeft daar op de muur gelopen en dus willen veel Chinezen de grote roerganger in de voetstappen treden. Dit geeft nogal wat drukte kunt u zich hopelijk voorstellen.
Gelukkig is dit, geheel volgens traditie, linksaf en is er ook een rechtsaf, deze is veel rustiger en dus nemen we die.
In de bus hebben we van onze gids ook wat verhalen gehoord.
Zij is positief gestemd over Mao: "hij heeft ook slechte dingen gedaan, maar meer goede".
Een pragmatische instelling die eigenlijk geheel voor de gids geldt.
Ze heeft een man, hij had geen auto, appartement of goed baan, maar hij is eenvoudig onder de duim te houden, rookt niet en drinkt niet.
In China trouw je niet uit liefde maar wen je aan elkaar en dat is zo een stuk beter te doen. Zelfs de kinderen zijn ietwat berekend, de eerste is gratis, en er was consensus tussen de twee, dus het eerste zoontje werd geboren, een goede kopie van Pa.
Na enige jaren begint het weer te kriebelen, Pa is nu tegen. Het kost geld (men moet voor een tweede kind ruim betalen). Ma weet echter dat een Duits bedrijf de omgeving vervuilt heeft en dat er een ruime schadevergoeding per inwoner van het dorp gegeven gaat worden. Netto levert het kind dan op. Het moet een meisje worden. Ma gaat op een dieet zodat ze wat zuur wordt, dat maakt de kans op een meidje groter, Pa moet ook zorgen dat hij de juiste chromosomen gaat leveren. Voor de zekerheid nog even naar de lokale gebedsgenezer, en jawel, weer een zoon.
Nu echter een copy van Ma…..
En zo werden we in de bus met meer verhalen bezig gehouden.
Terug naar de muur, dit is een steile klim, we klauteren tot een wachttoren, genieten onderweg en daar van het uitzicht, slaan wat souvenirverkopers van het lijf en klauteren weer naar beneden. Totale tijd zo'n anderhalf uur.
De bus weer in en een half uur rijden naar de lunch.
Ik moet onze gids nageven, zij heeft een goede hand van kiezen, gisteren met het BBQ en nu met een traditioneel Chinese lunch, goed verzorgt, leuke ambiance en goed eten.
Nu door naar het zomerpaleis, dit is wat het woord eigenlijk al zegt. In de zomer is het snoeiheet in Peking, verboden stad, dus is er een optrekje met veel water en schaduwpartijen buiten Peking aangelegd.
Tijdens de reis daarnaartoe ligt zo ongeveer de gehele bus te snurken.
Zomerpaleis is een favoriet uitstapje bij de chinezen, individueel, maar ook in hun normale verschijningsvorm, een groep voorafgegaan door een man met een vlag.
Deze man heeft meestal een als rugzak vermomde gettoblaster op zijn rug en tettert daar allerlei wetenswaardigheden door.
Dit werkt als er een tettert, maar meestal zijn de groepen ook weer in groepen. Kakafonie dus.
Als je wat van het gebaande pad gaat is het een wonderschone omgeving.
Denk dat ik het er ook wel een zomertje in uit zou houden, zeker met een hofhouding zoals de keizer had. Altijd wel iets omhanden.
Terug naar het hotel is het moeilijk wakker te blijven, we zitten weer in de spits en de snelweg is eigenlijk een langzaam verplaatsende parkeerplaats geworden.
De avond is al begonnen als we terug zijn, de lunch zit nog redelijk hoog.
Dus een broodje en een koffie bij Starbucks als verlaat avondmaal
Morgen hebben we hier ons laatste avondmaal, het onderwerp word dan Pekingeend.
U hoort daar meer van. Tabee voor nu.